Znajdujemy się na miejscu niegdyś istniejącej huty miedzi. Pierwszą hutę na tym terenie uruchomiono w 1738 r., jednak w 1759 r. zamknięto ze względu na małą wydajność. W latach 80-tych XVIII w. Wybudowano nową hutę, która po kilku latach także zamknięto. W 1868 r. rozpoczęła działalność huta „Stilles Glück” (Ciche szczęście) z trzema piecami szybowymi typu mansfeldzkiego, których dmuchawy napędzane były silnikiem parowym. Wytapiano w nich kamień miedziowy do 1872 r. kiedy to w ich miejsce postawiono trzy wyższe okrągłe piece ze zmodyfikowanymi dmuchawami i chłodzeniem wodnym. Produkcja huty sięgała do 300 ton kamienia miedziowego i 302 kg srebra rocznie. Otrzymany kamień miedziowy z niewielką zawartością Ag sprzedawano do przerobu innym hutom, m.in. w Eisleben, Mansfeldzie i Freiburgu w Saksonii. Huta „Ciche szczęście” zakończyła prace na przełomie lat 1882-83. W ciągu 17 lat działalności kopalni i huty wytopiono 1100 ton miedzi i 3437 kg srebra. Śladami istniejącego tutaj hutnictwa jest fragment podstawy pieca i liczne występujący żużel hutniczy.

         Do ręcznie wzbogaconej rudy dodawano 10 – 17 % siarczanu wapiennego, następnie zastąpiono go pirytem. Paliwem był koks, którego do wsadu dodawano w ilości 4- 12%  - tak przygotowany wsad ładowano do pieca szybowego od góry przez zasypnik. Najintensywniejsze spalanie odbywało się w strefie położonej nieco niżej od dysz dmuchaw gdzie temperatura sięgała 1500^O C. W wyniku przemian fizykochemicznych jakim ulegały składniki wsadu, wytwarzał się kamień miedziowy i żużel spływający do garu co 6 godzin. Przebijano otwór spustowy i wytop spływał rynną do jednego z dwu odstojników. W odstojnikach następował rozdział składników na skutek różnic gęstości – żużel jako lżejszy wypływał na wierzch a kamień miedziowy gromadził się na spodzie. Zwierał ok. 47% miedzi.