Tradycje górnicze Ziemi Złotoryjskiej sięgają czasów książąt piastowskich, Bolesława Wysokiego i jego syna Henryka Brodatego, który w 1211 roku nadał Złotoryi prawa miejskie i przywilej miasta górniczego, który zezwalał na swobodne osiedlanie się górników bez wnoszenia opłat, uprawianie rzemiosła i sprzedawanie piwa. Tu w XIII wieku w Leszczynie pierwsi górnicy zeszli pod ziemię kopać margle miedzionośne.
        Tu w Polsce w latach 40-tych XX wieku po odzyskaniu Dolnego Śląska ruszyły pierwsze kopalnie miedzi - ZG Lena, ZG Nowy Kościół, ZG Konrad. Stąd pierwsi górnicy gremialnie zasilili kadrowo Nowe Zagłębie Miedziowe (lata 60-70 XX wieku), które budowało ZG Lubin i ZG Polkowice. Ich udział był tak znamienny, że powstało wówczas w KGHM słynne powiedzenie ”zamienię dyplom inżyniera na pochodzenie z Leny” 

         Dymarki to piece do wytapiania metali z rud przy użyciu węgla drzewnego.  Piece te wykonywano z kamienia, od wewnątrz wylepiano je polewą czyli mieszaniną gliny z węglem drzewnym. Dymarki miały od 1 do 2 m. metrów wysokości. Leszczyna i sąsiednie miejscowości jak Wilków, Kondratów, Sichów, Prusice to miejsca, gdzie przed wiekami, jeszcze za czasów Piastów Śląskich, pierwsi górnicy zaczęli  wydobywać i przerabiać miedzionośne złoża, które zalegały w łupkach marglistych o zawartości od 0,05% do 5% miedzi. Zorganizowana eksploatacja pokładów rudy miedzi odbywała się z przerwami od IX wieku a roboty  górnicze prowadziły gwarectwa. Pierwsza wydrążona w Leszczynie sztolnia „Charakter” pochodzi jak podaje legenda z pierwszej połowy XII wieku.