|
Piece bliźniacze służyły w XIX w do wypalania wapna ze skał
wapiennych wydobywanych w pobliskich kamieniołomach
stokowych masywu dużego młynnika. Data powstania oraz
pierwotne przeznaczenie nie zostało jednoznacznie ustalone
(być może na pewnym etapie ich istnienia były to piece
hutnicze do wytopu miedzi i ostatecznie przystosowane do
wytopu wapna z wapieni cechsztyńskich zalegających w
okolicy) obiekt ten na mapie sporządzonej w 1931 roku
figuruje jako „wapiennik bliźniaczy”. Mapa ta jest odrysem
starszej mapy kopalni miedzi „Ciche szczęście”. Piece
zbudowane są z piaskowcowego kamienia łamanego. Przy
poziomie trawnika widoczne są kolebkowo sklepione korytarze
spustowe. Po wejściu na poziom wylotu gardzieli widoczna
jest ognioodporna wymurówka gardzieli i przestronu pieca.
Wysokość pieca wyższego wynosi 11 m a niższego 9 m. Średnica
przestrony i gardzieli wynosi 3,3 m.
Piece bliźniacze i replika dymarek średniowiecznych.
Urobioną skałę wapienną transportowano w wozach po
drewnianym pomoście do zasypnika pieca. Wypalane wapno było
używane w budownictwie i do wapnowania gleby. Z początkiem
XX w. Zaprzestano wypalania wapna w Leszczynie ponieważ
zapotrzebowanie na wapno pokrywały zakłady
wapienno-cementowe w Nowym Kościele. Bliźniacze piece
poddano w latach 1991-92 zabiegom konserwatorskim w wyniku
czego powstał obiekt o funkcji turystyczno-rekreacyjnej
nawiązujący stylem do budowli przemysłowych XIX w. Podczas
remontu wykonane tynki zatarły pierwotną strukturę muru.
|
